In een serie dat ik gister keek werd een nummer gezongen en gesproken over hoe een liedje ‘binnenkomt’. En hoe je een liedje diepgang kan geven door er zelf helemaal in te gaan met je eigen emotie.
Er werd aan de zangeres gevraagd “Wat raakt jou?”
Poehee, ik schoot vol. Zo ineens. Want ze had het over de dood, haar oma en haar moeder.
Wanneer ik druk bezig ben in een dag, komen deze emoties niet zomaar bij mij naar boven. Er moet echt iets getriggerd worden of ik moet stil zijn, rust geven aan mijn lijf en hoofd.
Waar ik mee bezig ben in mijn werk, valt haast samen met het innerlijke proces waar ik doorheen ga. Wat ik graag vastleg zijn emoties. En dan gaat het over geboorte, de dood of het vieren van het leven. We hebben allerlei emoties en gevoelens, de hele dag door.
We leren omgaan met onze emoties, en deze te reguleren wanneer ze opkomen. Wat nou als je je emoties er mag laten zijn wanneer ze opkomen?
Ik ervaar het zo, als ik net als gister zo overvallen word van de vraag ‘Wat raakt jou?’ en hierdoor tranen krijg en even denk aan mijn moeder, dan mag dat er zijn. Door het er te laten zijn, kan het langzaam weer wegvloeien en is er weer een stukje hart geheeld.
Zo heb ik leren omgaan met dingen die ik lastig vind, ze er te laten zijn. Erover praten, het normaliseren. Want er heerst nogal een taboe op veel dingen en dat is zonde want we leven maar 1 keer en waarom onszelf of onze emoties verstoppen. We zijn wie we zijn. En we mogen zijn wie we zijn.
Het inzetten van mijn gevoeligheid en kwetsbaarheid in mijn werk, maakt dat ook de persoon voor mijn camera zich vertrouwd mag voelen. En daardoor krijgen we het puurste resultaat.
Wat raakt jou het meest diep in je hart?
