Ik zag laatst deze woorden voorbij komen en het inspireerde mij om hierover te schrijven.
Want de mooie processen of hoe je dat ook noemt, waar ik doorheen mag gaan, maakt dat ik steeds meer leef vanuit mijn eigen kern.
We worden allemaal ‘blanco’ geboren en worden gevormd door het gezin waarin wij opgroeien en de omgeving wanneer wij ouder worden.
En in onze genen en persoonlijkheid zitten ook dingen die maken hoe je bent. Of hoe je wil overkomen.
Als ik terugdenk aan de periode voordat ik in mijn depressie raakte, leefde ik een totaal ander leven dan nu. En niet alleen qua werk of gezin, maar vooral de manier van leven.
Ik sta nu zo dicht bij mezelf, dat mijn lichaam mij kan vertellen of ik ergens goed aan doe of niet. Voorheen zal mijn lichaam ook signalen gegeven hebben, maar daar walste ik altijd overheen. En ook het inzien van mijn hooggevoeligheid deed ik niet.
Ik deed meer moeite om mee te komen met de maatschappij en de mensen om mij heen, dan dat ik lief was voor mezelf en in mijn eigen behoeftes voorzag.
Die 3 jaren van depressie en herstel, gun je niemand, maar achteraf heeft het mij wel gezonder in het leven gezet. Voor mezelf maar ook voor mijn man en kinderen en andere mensen om mij heen.
Het kwetsbaar opstellen van mezelf, maakt dat anderen om mij heen echt weten hoe het gaat en daardoor hoef ik ook geen energie te verspillen aan doen alsof. En omdat ik mij zo begon op te stellen, kreeg ik daar ook zoveel voor terug. Het maakte relaties en vriendschappen diepgaander.
En nu zoek ik die diepgang ook in mijn werk als fotograaf. Met de persoon waarmee ik samenwerk voor haar onderneming of in een levensgebeurtenis waarbij ik mag fotograferen.
Betekenisvol leven, dat is waar ik blij van word. En dat is zowel privé als in mijn werk terug te zien. Wanneer ik mezelf mag zijn, dan ontstaan de meest mooie momenten en ben ik op mijn best 🙂
